త్రిశంకు స్వర్గం
దగ్ధమైపోతూంది నా పల్లె
భగ భగ భుగ భుగ మంటల్లో
కాలిపోతూంది కక్షలతో కార్పణ్యాలతో
ఎగదోస్తున్నారు సమిధలు
పగతో పొలిటికల్ నేతలు
వగతో నేల వేడిరక్తంతో తడిసి
ఆ మసీదు మసియై పోయింది
ఆ రామమందిరపు గోడలు చిట్లిపోయాయి
క్రొత్తగా వచ్చిన చర్చి నవ్వుతూంది
ఇది నను కన్న పల్లె కాదు
ఇది నాకు స్తన్యమిచ్చిన పల్లె కాదు
ఇది నన్ను ఆత్మీయతతో పెంచిన పల్లె కానే కాదు
ఆ అనురాగ అల్లికలు లేవు
ఆ ప్రేమబంధాలు.లేవు
కాలు నొచ్చితే ఊరంతా పరుగెట్టేవారు లేరు
ఎవరికి వారే యమునా తీరే
నేను ఊయలలూగిన ఊడలమర్రిని
కొట్టివేశారు
నేనాడుకున్న చింతలతోపును
నరికి వేశారు
నేను కోతికొమ్మచ్చులాడిన వేపవృక్షాలు లేవు
వసంతం వచ్చినా కోకిల రాలేదు
కొమ్మలుంటేగా……
ఆ చిలుకల పలుకులు వినలేము
పండ్లున్టేగా…..
ఆ కొంగల గుంపు.లగుపడవు
వంగడాలుంటేగా….
హాలికుని భుజంపై నాగలి లేదు
అంబా అనే ఆవులు లేవు
గంతులేసే లేగదూడలు లేవు
ఆ రెండెడ్ల బండ్లు లేవు
అన్నీ జీవంలేని ఇనుప యంత్రాలే!
ఎంకి సంతతికోసం ఆశగా చూశా
కిన్నెరసాని కూతుళ్ళకోసం కనులు సారించా
జుట్టు విరబోసుకున్న బొట్టు లేని యువతులే
ఉగాదికైనా ముంగిల ముగ్గులు లేవు
ఇది నన్ను పెంచిన పల్లె కాదు
అటు నగరానికి ఎదగలేక
ఇటు పల్లెగా ఉండలేక
అదో *త్రిశంకు స్వర్గం*
రచన :: ప్రసాదరావు రామాయణం