హృదయకవాటాలు
మక్కువ. అరుణకుమారి
బాల్యంలో నా నీడై వచ్చానన్నావు
ఎపుడు మరి కనరాలేదేం?
బాల్యపు బేలతనపు నీలినీడలు కమ్ముకున్నాయేమో కదూ!
యవ్వనంలో తోడై తిరిగానన్నావు,
తుళ్ళిపడే వలపుల పదనిసలు వినబడలేదేం?
పిరికితనపు పరదాలమాటున బిడియపు వంతెనలు దాటలేకపోయెనేమో కదూ!
బాధ్యతల బంధీఖానాలో చిక్కుకుని విలవిలలాడే వేళ
తరుణపు తలుపులు తడుతూ తోడై ఉంటానంటూ వచ్చిన వసంతమా
తోడు నీడగా ఉందామంటూ హృదయపు కవాటాలు తెరిచి
ఆహ్వానించనా?
కాలాతీతమైందని మరలిపొమ్మని
సాగనంపనా?
మరి ఆహ్వానించిన వేళ
నీ పగడాల అధరాలపై పూచే
మంచి ముత్యాల దరహాసపు తోడు నేనుగా
ఆ దరహస చంద్రికల పున్నమి వెలుగులు బతుకున నింపే నా నీడ నీవుగా
కలకాలం కలిసుందామా!
కడదాకా పయనిద్దామా!