మరువపు మల్లె
ఆగని కాలం లా
నిమిషమాగక
భూమాతకు పచ్చని చీర నేతకై
మగనితో జతగా
చెమట ను చిందించి
గోధూళి వేళ
గూటిలోని పిట్టలకై
పరుగులు పెట్టి
మేత నోటికి అందించి
ఇంపుగా జోల పాడి నిదుర పుచ్చే జాబిలమ్మ..
మగడు చెంత చేరగనే
పున్నమి వెన్నెల వోలె నవ్వుతూ
కమ్మగా కడుపు నింపి
కలువ కన్నులకు కాటుకెట్టి
మరువపు మల్లెలు సిగను జుట్టి
గల గలా పారే సెలయేటికి మల్లే
మాటల మత్తులో
శిఖరాలెన్నో ఎక్కించి
లోయలెన్నో చూపించి
ఊరించి ఉడికించి
ఉత్తుంగ తరంగమై
తీపి తాంబూలం అందించి
ఆదమరిచి సోలె..నిశ్చల కొలనులా
మగని జోడుగా ఝాము గడవగా..
చెదిరిన చెలి ముంగురులు సవరిస్తూ
బాల భానుని ఉషోదయపు
లేత కిరణాలు మగువ మోమును తాకె
లేగ దూడలు పొదుగులకై పరుగులు షురూ !
రచయిత : అనురాధ కోవెల
“గలగలా పారే సెలయేరులా” బాగుంది మేడం.
బాగుంది అండి👏👏