నీ ఆశ్రమ వాసిని నేను

అంశం: ప్రేమ లేఖ

నీ ఆశ్రమ వాసిని నేను
(తపస్వి మనోహరం అంతర్జాల తెలుగు సాహిత్య పత్రిక)

రచన: బాలపద్మం

ప్రియాతి ప్రియమైన నా నిలయానికి,
అవును నువ్వే నాకు నిత్యం ఆశ్రయమిచ్చే నా నిలయానివి. నీ పందిరిని అల్లుకుని ఎండ వానలకు ఆశ్రయం పొందుతున్నాను. చల్లని జాబిలి లో నేను మరింత వికసించి పరిమళాలను అద్దుకుంటున్నాను. సాయం సమయం కాగానే చక్కగ విచ్చుకుని అతివల మనసు దోచుకుంటూ ఉన్నా. తమ పెరటి లోకి అసంకల్పితంగానైనా, తమ సమయాన్ని కేటాయించి నన్ను తుంచి, మాలల గుచ్చి తమ శిగల నలంకరించు కోనిదే వారికి పొద్దు గడవదు. తోటమాలి శ్రద్ధగా పెంచేది వారి జీవనోపాధి కోసమే అయినా అంగటి లో బుట్టలను అలంకరించి గుప్పు మని నేను సొగసులు గుప్పించినంతనే అప్రయత్నంగానైనా నను కొనక, అంగటి దాటడు కదా గడసరి మగడు అయినా. ఆ మగని చేతి లోని నా మాలను అందుకున్న మగువ చెక్కిలి పై చిరునవ్వులు పూయును కదా. అలసిన మనసులు శాంతిని పొందును నా పరిమళం నాసికను తాకినంతనే. అదే చిరు జల్లులు, చల్లని వెన్నెల తోడైతే ఇక వేరే చెప్పాలా, ఆ మన్మధుడు సంధించి విడిచిన బాణమే నేను. అలిగిన ఇల్లాలిని ఓదార్చడానికి పతికి నన్ను మించిన ఆయుధం లేదంటే అతిశయోక్తి కాదు కదా.  అంతేనా అసలు నన్ను, నా పరిమళాన్ని ఇష్ట పడని వారికి ప్రేమను ఆస్వాదించే మనసే లేదని చెప్పవచ్చు. నన్నింతగా ఆదరించే ఈ మానవాళి కి నేను చేర గలుగుతున్నా అంటే అది నీ వల్లనే కదా. మరి నా తొలి ప్రేమ నీవు కాక వేరెవరూ? నిన్ను ఎప్పటికీ వదలక కృతజ్ఞత తోనే ఉంటా మరి నేను.
ప్రేమతో…
నీ మల్లె పూవు.
(ఒక మల్లె పూవు తను అల్లుకున్న పందిరి కి ప్రేమ లేఖ వ్రాస్తే.. ఓ ఊహా జనితం)