తీరనిదాహం
యువశ్రీ బీర
ఎంత తాగినా దాహం తీరదు కవి హృదయానికి…
తాగుతున్న కొలది తాగాలని, తనివితీరని దాహమేదో…
అంతరంగాన్ని వేధిస్తుంటే
భావాలను మెలిపెట్టి, సొంపులన్ని ఒడగట్టి…
తీయని మాధుర్యానికై వెదికి…వెతికి…
పుంకానుపుంకాలుగా
భావాల్ని ఒడిసిపట్టినా
ఆ దాహం తీరటంలేదు…
పసినవ్వుల కేరింతలు విన్నా…
ముసలవ్వల మేలిమి అనుభవాలుకన్నా…
సొగసరి సోయగాలు పరికించినా…
సోమరి దేహపు కదలికలు కాంచినా…
అవినీతిపై వేసేవేటు, నీతికోసం పడే పాటు
సమసమాజ స్థాపనకై
గళ మెత్తే
ఉద్యమ వీరుల ధైర్యం…
కవి కలానికి
దాహం మరింత పెంచుతుంది మరి…!
నీలిమేఘం చీరకట్టి పయనమైనా…
చిరుగాలితో చెట్లకొమ్మలు గలగలమని ఊసులాడినా,
అలల పొంగులతో,మనసు ఆటలాడినా….
ఇసుక తెన్నెలలో ఊహలగూడుకట్టి…
రాతిశిల్పాలు నిర్మించి మేధస్సును కొనియాడుతూ…
జనచైతన్యపు జండాను, భుజస్కంధాలపై మోస్తుంటే…
కవి హృదయానికి తీరుతుందా దాహం…?
మనసునది ముంగిట
చెలిమలెన్ని తీసినా…??