వెలుగు రేఖ
రచయిత: సావిత్రి కోవూరు
మనసు కలత చెంది విరక్తి కలిగి కష్టాలన్నీ సుడిగుండంలా చుట్టుముడితే,
జీవితమనే కష్టాలపడవ ప్రయాణం, అంతు తెలియని సాగరంలో సాగుతున్నప్పుడు,
కనుచూపు మేర, గమ్యం గోచర మవ్వక నిరాశతో, నిస్పృహతో కదిలే కాలంతో నడవలేక,
కఠిన మనుష్యులలో కలవలేక, ద్వారాలు బిగించి నాలుగు గోడల మధ్య,
నన్ను నేనే బంధించుకొని చీకటిలో చికిలించి వీక్షిస్తూ, అంధకార బంధురమైన జీవితాన్ని, తలుస్తూ,
నిరాశ, నిస్పృహనే తలుస్తూ, ఒంటరి తనమునే భుజిస్తూ, కాలాన్ని మరచి, కన్ను మూయాలనీ,
ఈ సంఘ కట్టుబాట్లను శృంఖలాలను తలుస్తూ,
ఎంత సమయం గడిపానో తెలియదు,
గవాక్షముల గుండా సన్నని వెలుగురేఖలా నా ముందుకు వచ్చి ఉద్భోధించిందో నీతి, నీవు బంధించుకున్నా లోకము ఆగిపోదు,
నీ ఉనికి లేదని తలచే వారు, వగిచే వారు లేరు. చివరికి నీ ఊపిరి ఆగిన, లోకమాగదు.
జీవితంలో ఎడతెగని మార్పులు, అన్ని నీకు అనుకూలంగా ఉండాలని అత్యాశ పడకు,
వీచే గాలికి ఎదురీదలేవు, సుడిగుండాలకి
వ్యతిరేక చలనం సాధ్యపడదు.
గాలి వీచే దిశనే నీ దిశగా మార్చుకో, సుడిగుండంలో పూచికపుల్లయినా ఆధారం చేసుకుని బయట పడు,
ప్రపంచంలో సమస్యల్లేని మనిషంటూ లేడు తలుచుకుంటే కొండంత సమస్య కూడ, గోరంత గా మారవచ్చు,
జీవితమన్నది అమూల్యమైనది, అద్భుతమైనది, అది నీ సొంతం, రాళ్లతో, ముళ్ళ తో నిండిన
రహదారయినా,
నీకనుకూలంగా మార్చుకో ప్రకృతిని మనసారా అనుభవించు, ప్రకృతే నీకు సరైన ఎన్నో పాఠాలు బోధిస్తుంది,,
సమాధానాలిస్తుంది, దిక్సూచిగా మారుతుంది
లే లేచి, ద్వారాలు తెరిచి చూడు,మనఃద్వారాలను కూడ,
ఈ అద్భుత, అపూర్వవిశాల ప్రపంచాన్ని పరికించి, పులకించి, పరవశించి, వీక్షించు
అంతర్ముఖుడవై ఆలోచిస్తే అంతా ఆనందమే.