(అంశం:”అగమ్యగోచరం”)
చీకటి బ్రతుకు
రచన ::సావిత్రి కోవూరు
పైసా పైసా కూడా వేసి, పంట మీద ఖర్చు పెట్టి,
పచ్చనైన చేను చూసి, కంటి ఎన్నో కలలు నేను
పైరు ఎంతో ఎదుగుతుంటే కన్నులారా చూసుకుంటే
పెనుగాలి తోడ వర్షం వచ్చి, వడగండ్లతోను వాన కురిసే
పంట అంతా నేలకొరిగి, గింజలన్నీ నేలపాలై,
పగలు రాత్రి పడ్డ కష్టం, బూడిదలో పోసిన పన్నీరాయే.
కన్నవారిని వదిలి పెట్టి, కన్న ఊరిని వదిలి పెట్టి,
కట్టుకున్నదాని చేయి పట్టి, కన్నెపిల్లల చేతబూని,
పట్నవాసం చేరుకుంటి పనులు చూసుకుందమాని
కూలి నాలి చేసుకుంటూ గుట్టుగా నేనుండ పడ్తి కబళింప వచ్చే కరోనారక్కసి,
కదలి కదలి కరుణ లేక కూలిపోయే, కూడుపోయే,
కన్నెపిల్లల కుక్షి నింపక ఆలి ఆకలి తీర్చలేక,
అనుభవించితి నరకమెంతో. ఇంటి అద్దె కట్టలేక,
ఊరి మార్గము పోదామంటే, బస్సులన్నీ బంధు ఆయె, కాలినడకన కదిలితేనూ
కన్న పిల్లల కడుపు మాడి, మధ్యలోనే కన్ను మూసిరి.
కట్టుకున్నది కదలలేక కడకు నన్ను వదిలి పోయే ఏమిచేతు ఏకాకినైతి, బతుకు అంతా చీకటాయె
భారమయ్యే మనసు అంతా,
జీవితంబే అగమ్యగోచరంబై, బండబారెను మనస్సు అంతా.
***
మనసు ద్రవించింది .