విశ్వాసం
(తపస్విమనోహరం అంతర్జాల తెలుగు సాహిత్య పత్రిక)
రచన: రాధ ఓడూరి
బన్నీ! ఆ స్వప్న చూడుఎప్పుడు చూసినా చాలా సింపుల్ చీరలు కడుతుంది. పైగా మొహం మీద చిరునవ్వు ఒకటి. అదేదో పెద్ద సాధించిన దానిలా హు!. ఏమన్నా అంటే సంతోషమే సగం బలం అంటుంది. హు! తొక్క కాదు. చుప్పనాతిది. ఖరీదైన చీరలు కొనుక్కోవాలంటే డబ్బులైపోతాయని బాధ. అందుకే ఆ ముష్ఠి నవ్వు వేసుకుని నవ్వడం. అయినా ఆ పాటి నవ్వు మాకు వచ్చులే అంటూ ఎదురుగా ఉన్న అద్దంలో చూసుకుని నవ్వు నవ్వింది నవ్య. ఏమవునుకుందో ఏమో! క్షణం ఆలస్యం చేయకుండా అమ్మ కిచెన్లో కెళ్ళి బిస్కెట్లు తీసుకొచ్చి నోటికందించింది. అలాస్యం చేయకుండా చెకచెకా తినేసాను. ఇంతలో..కాలింగ్ బెల్ అమ్మ వెంటనే మోముపై చిరునవ్వు తెచ్చుకుని తలుపు తీస్తూ “హాయ్! స్వప్నా! రా కూర్చో అనగానే తను అదే చిరునవ్వుతో ఎదురుగుండా సోఫాలో కూర్చుంది. (ఇదన్నమాట సంగతి! స్వన్న గురించి ఎందుకు చెబుతుందా అని అనుకున్నా) అమ్మ మెుహంలో ఇందాకటి చిరాకులేదు పైకి. పైగా మా నాన్న కలకత్తా నుంచి తెచ్చిన మోతీచూర్ లడ్డు, ఫ్రిడ్డ్ లోని కూల్ డ్రింక్ కూడా ఇచ్చింది. అబ్బో ఎన్ని కబుర్లో ఆంటీతో, ఆమె చేయి మీద అమ్మ తన చేయి ఉంచి కబుర్లు మధ్యలో నవ్వులు. ఒక గంట అయ్యాక అనుకుంట స్వప్న ఆంటీ సోఫా లోంచి లేస్తూ “నవ్యా! మీ బన్నీ సూపర్. అచ్చం కొడుకు లాగే చూస్తున్నారు” అని నా వైపు వచ్చి”బన్నీ! మీ అమ్మ చాలా మంచిది. జాగ్రత్తగా చూసుకో బై రా” అని చెప్పి వెళ్లిపోయింది. స్వప్న ఆంటీ వెశ్ళడం ఆలస్యం మా అమ్మ మళ్ళీ మెుదటికి వచ్చింది. “అది చూడు ఎలా”. నిజంగా మనుషలకేనా ఇలాంటి మనసు!?ఏమో! వెధవ కుక్కనై పుట్టాను. మా మనసు ఎప్పుడూ విశ్వాసమే. అయినా అమ్మ కదా! తప్పు తప్పు!.